تو ماندی من رفتم

آغاز آمدنت را چند روز قبل منتظر بودم. همه دلم را برای تو خالی کرده بودم زیرا تو زیاد بودی و من کم .

همه اتاقهای دلم برای  تو بود ولی توباز جا نداشتی.

یادم نبود از خدا بخواهم دلم را به وسعت دریا پهنا دهد تا در زیر سقف داخل خانه من باشی.

من مهمان خدا بودم وتو مهمان من

من نبودم همه نوشتند تو رفتی وبا تو وداع کردند. حال من آمدم تا بگویم

 تو نرفتی

ماند ه ای  تو

 ماند ه ای در زبانم

مانده ای در چشمانم

مانده ای در افکارم

رمضان تو نیامدی که بروی آمده ای که بمانی در اعمالم.

آمدی تا به من بگویی برو  از خود به خدا مقصد را به من نشان دادی

آمدی تا من یه سوی محبوب بروم. تشویقم کردی  ترغیبم کردی تا من سفر خود را آغاز کنم

امسال در کنار دریا به خدا می اندیشیدم. چقدر دریا زیباست.نه خدایا چقدر تو زیبایی.

چه موج هایی کوچک وبزرگ   چه غرشهایی 

شبها پا پاهای برهنه روی ماسه ها راه میرفتم. کف پاهایم چه تمیز شده بود. خدایا وقتی ماسه هایت پاهای من را تمییز می کند یاد تو در دلم چه می کند. 

با تو بودم شبها در کنار آبهای خروشان

رمضان وقتی با تو به دور دستهای دریا نگاه میکردم چه حس عجیبی داشت.

وقتی با تو در کنار ساحل فکر میکردم چه حال عجیبی داشت. حالا فهمیدم اگر همه چیز رنگ اورا بگیرد بوی او را می دهد یعنی چه.

چه رمضانی که با تو در کنار ثامن الحجج (علیه السلام ) غریب خوبیها با بوسه زدن بر ضریحش افطار میکردم وچه امسال که با نگاه به نعمتهای آبیش به استقبال سحر میرفتم هر دو یک حس داشت واحساس لطیف را به یادم می آورد.

بعضی شبها ساحل از نعمت وزش باد محروم بود. ساحل نشینان شرم عرق بودند. آه سرد برای نبود باد مثل موج در دریای جانمان بالا وپایین میرفت. یعنی این همه عرق برای نبود یک نعمت. پس چرا تا به حال برای نبود نعمتها عرق برصورتم ننشسته بود واه سرد دلم را خنک نکرده بود.

 هر چه بالای صخره راه می رفنم  به تو نزدیک می شدم ودریا پایین تر می رفت. بعضی وقت ها می خواست با موجی خودش را به من برساند اما نمی توانست.

خدایا وقتی رمضان با من بود نگاه تو هم تغییر کرده بود بیشتر هوایم را داشتی.

رمضان می گویند رفته ای اما یودنت را حس میکنم.

ساحل تو هم مرا به شرم در آورد. شرم از چشمانم شرم از اندیشه هایم حرفهایم نوشته هایم  گفته هایم

ای چشم از تو معذرت می خواهم که رنج دیدن گناه را بر تو تحمیل کردم.

 مرا ببخش قبل از آنکه زبان باز کنی وسخن به گلایه بکشانی.

 ای گوش از شنیده هایم پشیمانم حلالم کن.

 ای زبان مرا ببخش که تو را از بیان سخن های زیبا محروم کردم وتو را به حرفهای اباطیل آراستم.

سر تو فراموش نکرده ام که چه افکاری را در تو جا دادم.

ودستهایم وپاهایم

اینها همه در ظاهر پشت پرده کسان دیگری هم هستند که باید مرا حلال کنند مثل افکارم دلم اه سینه ام ضربان قلبم که به خاطر چه وبرای چه میتپید از همه رشما شرمنده ام

خدایا نسیم رمضان را یه سویم فرستادی تا صورتم نعمت خشک بودن را احساس کند

رمضان تو بمان در چشمم قلبم زبانم دستم نیتم  تو بمان این من هستم که باید بروم

چون همه جا با من بودم

خدایا تا من بود فرصتی برای تو نبود حال من میروم تو بمان

ومن می روم به سوی یار علیه السلام با توشه ای که تو لقمه لقمه چیده ای

خدایا به تمام تو می اندیشم  تمام من برای توو تو برای من بمان

ساحل نشین دریای رمضان

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم ()