سلام به همه دوستان و تشکر از بیان نظرات

همه را دعا کردیم امید که قبول افتد.وبلاگ دوستان را دیدم انشاءالله در اولین فرصت نظر هم می دم.اینم سوغات ما از مشهد

چون سوغات بود یه مقدار زیاد شد .چون می دونم همه از سوغات زیاد خوششون می یاد.

                                                                 شفاعت

  سوال

اگر حقیقت امر چنین است که در قرآن ( بیش از 40 مورد ) مى فرماید: گرفتن شفاعت از کسى یا چیزى ناممکن است ، چرا مردم ایران از قبرها و قبه ها و ائمه(علیهم السلام) شفاعت مى طلبند ؟ آیا این کار درست است.

  جواب

در برخى از آیات قرآن، شفاعت به طور کلى نفى شده است مانند: « یوم لا بیع فیه و لا خلة و لا شفاعة »(بقره ، آیه 254 ). روز قیامت روزى است که در آن داد و ستد و دوستى و شفاعت وجود ندارد. در برخى از آیات اصل شفاعت نفى نشده است بلکه مفید بودن آن نفى شده است . مانند: « فما تنفعهم شفاعة الشافعین ».(مدثر ، آیه 48) شفاعتِ شفاعت کنندگان براى آنان سودى نمى بخشد. در برخى دیگر شفاعت به اذن خدا و به رضایت او منوط گردیده است مانند: « من ذا الذى یشفع عنده الا من بعد اذنه ».(بقره ، آیه 3 ) هیچ شفیعى نیست مگر به اذن پروردگار. « و لا یشفعون الا لمن ارتضى ».(انبیاء ، آیه 28 ) شفاعت نمى کنند مگر براى کسانى که از آنان راضى باشند. از مجموعه آیات استفاده مى شود که آن دسته از آیاتى که به طور مطلق شفاعت را نفى مى کند ناظر به شفاعت هایى است که جامعه یهود و عرب بت پرست جاهلى به آن معتقد بودند و تصور مى کردند که در آن جهان بسان این جهان مى توان در پرتو پیوند دوستى و انواع وسائل دیگر از عذاب الهى نجات یافت ، و به عبارت دیگر این نوع آیات مربوط به آن دسته از شفاعت هاست که بدون اذن و رضایت پروردگار صورت بگیرد. بنابراین ، این نوع آیات دلالت بر نفى مطلق شفاعت در روز قیامت نمى کند. پس شفاعت در روز قیامت امکان دارد و ممکن است به اذن پروردگار عده اى از عده اى دیگر شفاعت کنند ، وآیه « ولا یملکون الشفاعة الا من اتخذ عند الرحمان عهداً »(مریم ، آیه 87 ) ، ( کسى مالک و صاحب شفاعت نمى گردد مگر آنکه نزد خدا عهدى داشته باشد )، دلیل گویایى بر این مطلب است و با صراحت کامل مى گوید گروهى که نزد خدا عهد و پیمانى دارند مى توانند شفاعت کنند ، لذا روایات متواترى پیرامون مسئله شفاعت وارد شده از جمله آنها: پیامبر (صلىالله علیه وآله) فرمود: « ادخرت شفاعتى لاهل الکبائر من امتى ». من شفاعتم را براى مرتکبان گناهان کبیره از امتم ذخیره کرده ام. در مجمع البیان مى نویسد این روایت را همه مسلمانان قبول دارند.(مجمع البیان، ج 1، ص 104) علامه طباطبایى در تفسیر المیزان فرموده است : « ان الشفیع بالحقیقة هو الله سبحانه و غیره من الشفعاء لهم الشفاعة باذن منه وان الشفاعة ینتهى الى توسط بعض صفاته تعالى بینه و بین المشفوع له لاصلاح حاله کتوسط الرحمة والمغفرة بینه و بین عبده المذنب لانجائه من وبال الذئب وتخلیصه من العذاب ». شفیع حقیقى فقط خداوند متعال است و غیر او به اذن و اجازه او مى تواند شفاعت کند و شفاعت در حقیقت واسطه شدن رحمت و مغفرت الهى براى نجات گناهکاران از عذاب است. پیامبر (صلىالله علیه وآله) فرمود: « لاشفعن یوم القیامة لمن کان فی قلبه جناح بعوضة ایمان ».(کنز العمال، ج 14، ص 390، خبر 39043) در روز قیامت براى هرکس که مقدار کمى ( بال پشه ) ایمان داشته باشد شفاعت مى کنم. تذکارها نکاتى در بحث شفاعت قابل توجه است: 1 ـ شفاعت کنندگان به اذن خدا عبارتند از : پیامبر (صلىالله علیه وآله) و پیامبران (علیهم السلام) اهل بیت پیامبر (صلىالله علیه وآله) ، علما، شهیدان، قرآن، خویشاوندان، امانت داران امین و… از پیامبر (صلىالله علیه وآله) نقل شده: « یشفع یوم القیامة ثلاثة: الانبیاء ثم العلماء ثم الشهداء ».(کنز العمال، ج 14، ص 401، خبر 39072 ) سه دسته شفاعت مى کنند انبیا و علما و شهدا. در روایت دیگر فرموده است: « الشفعاء، خمسة: القرآن ، والرحم و الامانة و نبیکم و اهل بیته » (همان، ص 390، خبر 39041). شفیعان پنج دسته اند قرآن ، خویشان ، امانت دارى ، پیامبر واهل بیت او (علیهم السلام) . 2 ـ در روز قیامت هر کسى مورد حمایت و شفاعت قرار نمى گیرد بلکه باید شرائطى داشته باشد: الف ـ مسلمان باشد (مسلمان محشور شود) و از امت پیامبر محسوب شود: پیامبر (صلىالله علیه وآله) فرمود: « شفاعتى لاهل الذنوب من امتى »(همان ص 398، خبر 39056 ). شفاعت من شامل حال گنهکاران از امتم مى شود. ب ـ محب اهل بیت پیامبر (صلىالله علیه وآله) باشد : « شفاعتى لامتى من أحب أهل بیتى »(همان، ص 399، خبر 39057 ). شفاعت من شامل حال کسانى که دوستدار اهل بیتم باشند مى شود. 3 ـ اعتقاد به شفاعت پدید آورنده امید در دلها و مایه بازگشت گنهکاران در نیمه زندگى به سوى خدا است و شفاعت به معناى صحیح آن نه تنها مایه جرأت بر گناه نمى شود بلکه سبب مى شود که گروهى به امید اینکه راه بازگشت به سوى خدا به روى آنان باز است دست توبه و انابه به درگاه الهى دراز کنند و از هلاکت دنیوى و اخروى نجات یابند، ایجاد روحیه امید و تزریق آن در جامعه مایه امیدوارى است و داراى آثار مثبت روانى در مسیر به سوى خوشبختى است. 4 ـ این مطالب مربوط به شفاعت در آخرت است در مورد شفاعت در آخرت در کتابهاى اهل تسنن و شیعه روایات فراوانى ذکر شده است ، در مسند احمد حنبل ، صحیح بخارى ، صحیح مسلم ، سنن ابن ماجه ، سنن ترمذى که در کنز العمال جلد 14 از صفحه 390 تا صفحه 415 روایات فراوانى از آنها جمع آورى شده است ، و در کتابهاى شیعى نیز روایات فراوانى آمده است که در بحارالانوار ، جلد 8 ، از صفحه 29 تا صفحه 63 جمع آورى شده است. بعد از مطالعه این مطالب به سؤالى که مطرح کرده اید دوباره نگاه مىکنیم ، شما گفته اید : در قرآن بیش از 40 آیه هست که گرفتن شفاعت از کسى یا چیزى را ناممکن دانسته است. اولاً در شمارش آیات مربوط به شفاعت دقت نشده است. و ثانیاً از بین این آیات دو یا سه آیه است که اصل شفاعت را نفى کرده مانند آیه ( یوم لا بیع فیه ولا خلة ولا شفاعة )( بقره ، آیه 254 ) و آیه ( لا یقبل منها شفاعة )( بقره ، آیه 48 ) که در اول بحث گفتیم این آیات در مقام رد انحرافات فکرى یهود و بت پرستان در مورد شفاعت است ، و بقیه آیات اصل شفاعت را و لو به طور ضمنى و با شرائطى براى برخى از افراد ممکن دانسته است . مانند آیات : « من ذا الذی یشفع عنده الا باذنه »(بقره ، آیه 255 ) و آیه « لا یملکون الشفاعة الا من اتخذ عند الرحمن عهداً »(مریم ، آیه 87) و آیه « و لا یشفعون الا لمن ارتضى »(انبیاء ، آیه 28). دیگر اینکه شما گفته اید: پس چرا مردم در ایران از قبرها و قبه ها و ائمه شفاعت مى طلبند ؟ باید عرض کنیم : ما در ایران کسى را مشاهده نمى کنیم که از قبرها و قبه ها شفاعت طلب نماید، شیعیان براى زیارت اهل قبور مؤمنین به قبرستانها و مخصوصاً به زیارت قبور امامان و فرزندان و کسانى که منتسب به پیامبر (صلىالله علیه وآله) هستند مى روند ، و دعا و قرآن مى خوانند ولى از قبر و ضریح و قبه شفاعت نمى طلبند. شاید مراد شما این باشد که شیعیان از امامان و امامزاده هایى که از دنیا رفته اند یا شهید شده اند درخواست مى کنند که در روز قیامت از آنان شفاعت کنند مثلاًً مى گویند « یا رسول الله اشفع لنا عند الله یا على ابن ابى طالب اشفع لنا عند الله و… » . در این صورت باید بگوئیم شیعیان دو گونه دعا مى کنند، یکى به این صورت که از خدا مى خواهند که پیامبر (صلىالله علیه وآله) یا … را شفیع آنان قرار دهد مثل اینکه مى گویند: « اللهم شفع صاحب هذا القبر لى ». خدایا صاحب این قبر را شفیع من قرار بده ، گونه دیگر به این صورت است که مستقیماً خطاب به صاحب قبر بگوید یا وجیهاً عند الله اشفع لنا عند الله. صورت اول که دعا و درخواست از خداوند متعال است و هیچ اشکالى ندارد ، فقط باید ببینیم آیا صورت دوم که از صاحب قبر طلب شفاعت کند جائز است یا نه ؟ از مطالعه تاریخ و شرح حال بزرگان استفاده مى شود که صورت دوم نیز هیچ اشکالى ندارد . از باب نمونه : ابن عباس مى گوید : هنگامى که على (علیه السلام) از غسل و کفن پیامبر (صلىالله علیه وآله) فارغ شد روى او را باز کرد و گفت : «بابى انت و امى طبت حیاً و طبت میتاً … واذکرنا عند ربک » ( آیت الله سبحانى، شفاعت از دیدگاه قرآن، ص 265 به نقل از مجالس مفید ). پدر و مادرم فداى تو حیات و ممات تو پاکیزه بود ما را نزد پروردگار یاد کن ، و ابوبکر نیز آمد چهره پیامبر(صلىالله علیه وآله) را باز کرد و او را بوسید و گفت پدر و مادرم فداى تو باد در حال حیات و ممات پاکیزه هستى از ما پیش پروردگار خود یاد کن و به خاطر داشته باش (همان ، به نقل از کشف الارتیاب ، ص 265 ). باضافه اینکه ما بر اساس قرآن معتقدیم شهداى راه خدا و کسانى که به مقام شهادت رسیده اند، زنده اند و شاهد و ناظرند و از طرف خدا مأذون در شفاعت کردن هستند . بنابراین هر دو صورت استشفاع اشکالى ندارد ، البته هر صاحب قبرى قابلیت شفاعت کردن ندارد .

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم ()