سلام

داشتم دیوان مرحوم شهریار را مطالعه می کردم که چشمم افتاد به این شعر شهریار که موضوعش پیام به انیشتن بود و دیدم چه زیبا در و دل یک ایرانی را نسبت به بمبهای اتمی که در دست ابر قدرتها بوده را با هنر شعر بیان می کنه. قابل توجه انهایی که ما را به داشتن سلاحه های اتمی متهم می کنند (حرف سیاسی ممنوع) ببینن که شعراء ما در سالهایی نه چندان دور موضع جامعه ایران را در قبال این مسئله بیان کرده اند.

(اگر شما تازه حقوق بشر را کفش کردید ما سالهاست که ان را کشف کردیم)

انیشتن یک سلام ناشناس البته می بخشی                                  

دوان در سایه روشنهای یک مهتاب خلیایی.

نسیم شرق می آید شکنج طره ها افشان

فشرده زیر بازو شاخه های نرگس و مریم

از آنهایی که در سعدیه شیراز می رویند.

زچین و موج دریاها و پیچ و تاب جنگلها

دوان می آید و صبح سحر خواهد به سر کوبید

                        در خلوتسرای قصر سلطان ریاضی را.

درون کاخ استغنا فراز تخت اندیشه

سر از زانوی استغراق خود بردار

به این مهمان که بی هنگام و ناخوانده است در بگشا

اجازت ده که با دست لطیف خویش بنوازد

به نرمی چین پیشانی افکار بلندت را

                        به آن ابریشم اندیشه هایت شانه خواهد زد

*

نبوغ شعر مشرق نیز با آیین درویشی

به کف جام شرابی از سبوی حافظ وخیام

به دنبال نسیم از در رسیده می زند زانو

                        که بوسد دست پیر حکمت دانای مغرب را.

انیشتن آفرین بر تو

خلاء با سرعت نوری که داری در نوردیدی.

زمان در جاودان پی شد مکان در لا مکان طی شد

حیات جاودان کز درک بیرون بود پیدا شد

بهشت روح علوی هم که دین می گفت جز این نیست

تو با هم آشتی دادی جهان دین و دانش را

انیشتن ناز شست تو

نشان دادی که جرم و جسم چیزی جز انرژی نیست

اتم تا می شکافد جزو جمع عالم بالاست

به چشم موشکاف اهل عرفان و تصوف نیز

جهان ما حباب روی چین آب را ماند.

من ناخوانده دفتر هم که طفل مکتب عشقم

جهان جسم موجی از جهان روح می بینم.

                        اصالت نیست در ماده

*

انیشتن صد هزار احسن و لیکن صد هزار افسوس

حریف از کشف و الهام تو دارد بمب می سازد

                        انیشتن اژدهای جنگ

جهنم کام وحشتناک خود را باز خواهد کرد

دگر پیمان? عمر جهان لبرز خواهد شد

دگر عشق و محبت از طبیعت قهر خواهد کرد

چه می گویم؟

مگر مهر و وفا محکوم اضمحلال خواهد شد؟

((مگر آه سحر خیزان سوی گردون نخواهد شد؟))

مگر یک مادر از دل ((وای فرزندم)) نخواهد شد؟

انیشتن بغض دارم در گلو دستم به دامانت

نبوغ خود به کام التیام زخم انسان کن

تفوق در جهان قاتل مشو جز علم و تقوا را

انیشتن نامی از ایران ویران هم شنیدستی؟

حکیما محترم می دار مهد ((ابن سینا)) را

به این وحشی تمدن گوشزد کن حرمت ما را

انیشتن پا فراتر نه جهان عقل هم طی کن

کنار هم ببین موسی(ع) و عیسی(ع) و محمد(ص) را.

کلید عشق را بردار و حل این معما کن.

و گر شد از زبان علم این قفل کهن وا کن

انیشتن باز هم بالا:

            خدا

                        را نیز

                                 پیدا کن

                                          دیوان اشعار_سید محمد حسین بهجت تبریزی(شهریار)

                                                                            ارادتمند:یک طلبه با عبای مشکی

تو مرا یاد کنی یا نکنی من به یادت هستم ()